Een mistig begin van deze bijdrage, vind je niet?. Van B naar B? Nou laat ik het maar meteen verklaren de eerste B staat voor Borgholm en de tweede voor Byxelkrok, een naam die in een Harry Potter boek niet zou misstaan. Het is bovendien nog steeds trollenweer. Hoewel de wind wat is afgenomen, is het zicht nog steeds niet best, zeg maar belabberd. Radio Stockholm spreekt echter van wind 4 Bft, later afnemend en uit variabele richtingen. Zicht matig tot slecht en plaatselijk mist. Ik twijfel, varen of niet varen. Geen van de andere schepen maakt tot nu toe de indruk te zullen uitvaren. Nog een dag in Borgholm is ook niet aantrekkelijk. Ik ga.
De twee rode driehoeken die je in één lijn moet houden om de haven aan te sturen of uit te varen zijn al niet meer zichtbaar voor ik de haven zelfs maar uit ben. Maar ik weet welke kompaskoers ik moet varen. Gelukkig daar zie ik de eerste rode boei en even later de volgende. De dieptemeter geeft al snel aan dat ik meer dan genoeg water onder de kiel heb. De eerste hobbel is genomen, ik ben buiten. Ik zet koers naar de cardinale staak die het hoofdvaarwater markeert. Maar waar is dat ding ik moet er toch bijna tegen aan varen!? Gelukkig daar zie ik een donker silhouet opduiken. Dankzij de elektronische kaart kan ik zo nauwkeurig langs de boei sturen. Ik ben nu op ruim en diep water. Eerst een rif, het waait toch nog harder dan voorspeld is, en dan zeilzetten. Het wordt wel laveren met deze windrichting.
Uren later. De zon doet haar best om de mist te verdrijven maar heeft geen succes. Madeleine Peyroux brengt met haar zoet gevooisde stem wat warmte in deze kille omgeving. Dan zie ik de dieptemeter ineens hard teruglopen van 30 m nu nog maar 9 meter! En plotseling zie ik ook land opdoemen. Als een idioot ga ik overstag, weg van de kust. De diepte neemt gelukkig weer snel toe. Hoe kan dit!? Toen ik twee minuten geleden het scherm raadpleegde zat ik nog op diep water en nog lang niet bij de ondiepe kant. Ik ga naar binnen om te controleren wat ik fout gedaan heb. Hé, het programma zit vast. Ik heb zojuist dus naar een oude bevroren situatie zitten kijken terwijl ik in werkelijkheid al veel dichter onder de kust zat! Sting zingt ondertussen, “How fragile we are?”.
Na een herstart van het programma functioneert het weer naar behoren. Gelukkig is check en double check bijna een tweede natuur geworden. Daarvan werd ik mij bewust toen ik mijzelf al varende gefilmd had. Ik zag mijn ogen voortdurend zwervend de omgeving in de gaten houdend en het instrumentenpaneel raadplegen. Het zag er erg onrustig uit maar ik voel dat zelf niet als onrust wel als een grote alertheid om gevaarlijke zaken meteen te signaleren. Een soort bootvideo interactietraining dus.
De wind en de golven nemen steeds meer af en het zicht verbetert. Het aanlopen van Byxelkrok is daarmee geen enkel probleem. In plaats van aan een hekboei meer ik gewoon af langs de kade. Op de betonnen kademuur staat “One of the powers of darkness is back”. Lezen de jeugd hier ook Harry Potter? Ik geniet van de stilte in een vrijwel lege haven en zowaar laat de zon zich nog even zien. Na een uurtje sluipt de mist op kousenvoeten weer de haven binnen.
De twee rode driehoeken die je in één lijn moet houden om de haven aan te sturen of uit te varen zijn al niet meer zichtbaar voor ik de haven zelfs maar uit ben. Maar ik weet welke kompaskoers ik moet varen. Gelukkig daar zie ik de eerste rode boei en even later de volgende. De dieptemeter geeft al snel aan dat ik meer dan genoeg water onder de kiel heb. De eerste hobbel is genomen, ik ben buiten. Ik zet koers naar de cardinale staak die het hoofdvaarwater markeert. Maar waar is dat ding ik moet er toch bijna tegen aan varen!? Gelukkig daar zie ik een donker silhouet opduiken. Dankzij de elektronische kaart kan ik zo nauwkeurig langs de boei sturen. Ik ben nu op ruim en diep water. Eerst een rif, het waait toch nog harder dan voorspeld is, en dan zeilzetten. Het wordt wel laveren met deze windrichting.
Uren later. De zon doet haar best om de mist te verdrijven maar heeft geen succes. Madeleine Peyroux brengt met haar zoet gevooisde stem wat warmte in deze kille omgeving. Dan zie ik de dieptemeter ineens hard teruglopen van 30 m nu nog maar 9 meter! En plotseling zie ik ook land opdoemen. Als een idioot ga ik overstag, weg van de kust. De diepte neemt gelukkig weer snel toe. Hoe kan dit!? Toen ik twee minuten geleden het scherm raadpleegde zat ik nog op diep water en nog lang niet bij de ondiepe kant. Ik ga naar binnen om te controleren wat ik fout gedaan heb. Hé, het programma zit vast. Ik heb zojuist dus naar een oude bevroren situatie zitten kijken terwijl ik in werkelijkheid al veel dichter onder de kust zat! Sting zingt ondertussen, “How fragile we are?”.
Na een herstart van het programma functioneert het weer naar behoren. Gelukkig is check en double check bijna een tweede natuur geworden. Daarvan werd ik mij bewust toen ik mijzelf al varende gefilmd had. Ik zag mijn ogen voortdurend zwervend de omgeving in de gaten houdend en het instrumentenpaneel raadplegen. Het zag er erg onrustig uit maar ik voel dat zelf niet als onrust wel als een grote alertheid om gevaarlijke zaken meteen te signaleren. Een soort bootvideo interactietraining dus.
De wind en de golven nemen steeds meer af en het zicht verbetert. Het aanlopen van Byxelkrok is daarmee geen enkel probleem. In plaats van aan een hekboei meer ik gewoon af langs de kade. Op de betonnen kademuur staat “One of the powers of darkness is back”. Lezen de jeugd hier ook Harry Potter? Ik geniet van de stilte in een vrijwel lege haven en zowaar laat de zon zich nog even zien. Na een uurtje sluipt de mist op kousenvoeten weer de haven binnen.
