Om 8 uur verlaat ik de jachthaven langs de 5 kolossale ijsbrekers die nog een tijdje dooiverlet hebben. Eerst moet ik nog naar de douane op het eiland Suomenlinna. Dit van forten voorziene eiland was en is een van de verdedigingspunten van de stad. Ik leg aan op het ponton van de paspoortcontrole. Er komt meteen een jonge douanier de steiger op. Hij is goed gehumeurd want als om 4 uur zijn dienst afloopt heeft hij voor 4 weken vakantie. Ik moet een bemanningslijst in drievoud invullen en hij wil zien of het paspoort nog geldig is. Volgend jaar hoeft het allemaal niet meer want dan valt ook Estland onder het verdrag van Schengen.
Twee grote veerboten komen mij tegemoet in de geul die mij naar zee voert. Veel mensen staan aan dek verwachtingsvol te kijken naar de stad die baadt in ochtendlicht. Uit een andere uitvaartopening van Suomenlinna komt een fregat te voorschijn. Het is heel erg druk met komende en gaande ferry’s. Er zijn normale veerboten, snelle cats en zelfs draagvleugelboten die diensten onderhouden op Tallinn.
Het weer is zonnig, heel fris en aanvankelijk weinig wind uit de verkeerde hoek. Boven land vormen zich stapelwolken maar boven zee blijft het helder, iets wat je wel vaker ziet op het water. Zo zie ik aan de overkant wel de stapelwolken boven Estland terwijl van het land zelf nog niets te zien is. De wind begint aan te trekken en draait wat gunstiger. Aan de wind zeilend hoef ik maar een kleine slag te maken om de haven Pirita te bereiken. Pirita is een voormalige Olympische haven en ligt op een kilometer of 6 van Tallinn. Ook hier eerst naar de douane waar ik ook weer een formulier moet invullen. Dit maal wordt gevraagd naar de hoeveelheid alcoholica aan boord. Ik vul het formulier naar waarheid in. Ik vind een plaats vlakbij de roestvaststalen brander waar ooit het Olympisch vuur gebrand heeft. Deze haven is thuisbasis voor veel wedstrijd zeilers van jong tot oud. Heel veel boten gaan op zeil naar binnen of verlaten de haven. Jonge zeilertjes varen planerend op de golven naar hun plekje aan de wal. In het bekken voor gasten liggen voornamelijk Finnen gelardeerd met een enkele Zweed, Pool, Engelsman, Amerikaan en ik zei de gek als enige Nederlander. Op de kant worden de vlaggen van de aanwezige nationaliteiten gehesen en uiteraard heb ik het gastenvlaggetje van Estland in het want gehangen. Kortom het vlagvertoon is geheel volgens de etiquette geregeld. Ik heb het verste punt van mijn zeilreis bereikt!
Twee grote veerboten komen mij tegemoet in de geul die mij naar zee voert. Veel mensen staan aan dek verwachtingsvol te kijken naar de stad die baadt in ochtendlicht. Uit een andere uitvaartopening van Suomenlinna komt een fregat te voorschijn. Het is heel erg druk met komende en gaande ferry’s. Er zijn normale veerboten, snelle cats en zelfs draagvleugelboten die diensten onderhouden op Tallinn.
Het weer is zonnig, heel fris en aanvankelijk weinig wind uit de verkeerde hoek. Boven land vormen zich stapelwolken maar boven zee blijft het helder, iets wat je wel vaker ziet op het water. Zo zie ik aan de overkant wel de stapelwolken boven Estland terwijl van het land zelf nog niets te zien is. De wind begint aan te trekken en draait wat gunstiger. Aan de wind zeilend hoef ik maar een kleine slag te maken om de haven Pirita te bereiken. Pirita is een voormalige Olympische haven en ligt op een kilometer of 6 van Tallinn. Ook hier eerst naar de douane waar ik ook weer een formulier moet invullen. Dit maal wordt gevraagd naar de hoeveelheid alcoholica aan boord. Ik vul het formulier naar waarheid in. Ik vind een plaats vlakbij de roestvaststalen brander waar ooit het Olympisch vuur gebrand heeft. Deze haven is thuisbasis voor veel wedstrijd zeilers van jong tot oud. Heel veel boten gaan op zeil naar binnen of verlaten de haven. Jonge zeilertjes varen planerend op de golven naar hun plekje aan de wal. In het bekken voor gasten liggen voornamelijk Finnen gelardeerd met een enkele Zweed, Pool, Engelsman, Amerikaan en ik zei de gek als enige Nederlander. Op de kant worden de vlaggen van de aanwezige nationaliteiten gehesen en uiteraard heb ik het gastenvlaggetje van Estland in het want gehangen. Kortom het vlagvertoon is geheel volgens de etiquette geregeld. Ik heb het verste punt van mijn zeilreis bereikt!
