Lucca 2012

Pisa

Het Rayanair-toestel boort zich door het dichte wolkendek boven Eindhoven. En achter, in dit geval boven de wolken, schijnt de zon.  In de Alpen ligt nog veel sneeuw. Eerder dan gepland landt het toestel op de luchthaven van Pisa. Met een boemeltje ga ik naar het centraal station dat 5 minuten verder op ligt.

De zon schijnt en de temperatuur is weldadig vergeleken met de koudste 5 mei sinds 21jaar in Nederland. Via internet heb ik een goedkope kamer voor één nacht in een B&B geboekt. Vlakbij het station op 6 hoog. Op mijn bellen wordt niet opengedaan. Dan eerst maar een echte espresso bij Gambrinus op de hoek. Als ik telefoneer blijkt er toch wel iemand thuis te zijn. Voor € 30,- inclusief ontbijt en gebruik van Wi-Fi verwacht ik een sjofel kamertje waar in mijn ergste fantasie de kakkerlakken over de vloer kruipen. Maar het valt alleszins mee. Een aardige jongen maakt mij wegwijs. Ik mag zelfs het espressoapparaat gebruiken. Hij geeft mij een plattegrond van de stad en een kaartje van een restaurant dat hij aanbeveelt.

De  pantoffelparade is in volle gang. Mijn lengte en mijn iets te hoge looptempo harmoniëren niet helemaal met deze collectieve tijdspassering. De toeristische trekpleisters, de Dom, het Baptisterium en uiteraard de scheve toren mag ik niet overslaan. En ondanks de clichébeelden die diep in ons collectieve geheugen gegrift zijn, is de werkelijkheid  adembenemend mooi. Over clichés gesproken; de meest gemaakte foto is die waarbij men de suggestie probeert vast te leggen dat  de gefotografeerde de toren behoedt voor omvallen. Een foto waarbij je de illusie krijgt dat iemand de toren omver duwt zou origineler zijn.

De burgerlijke schemering treedt in. Het wordt tijd om iets te eten. De terrassen op de talloze pleintjes zitten vol mensen die genieten van een glas wijn, een biertje of een spritz. Het aanbod aan restaurants is groot. Hoewel ik er eerlijk gezegd geen enkel vertrouwen in heb dat het aanbevolen restaurant aan mijn behoefte zal voldoen, besluit ik er toch even langs te lopen. In mijn bevooroordeelde fantasie is het een onooglijke tent met felle neonverlichting die eten serveert van inferieure kwaliteit tegen omgekeerd evenredige prijzen. Mijn premature oordeel wordt echter geheel gelogenstraft.

‘Undici’ dat 11 betekent is een atypisch restaurant dat erg in trek is bij de Pisanen. Sfeervol verlichte ruimte met grote lampen en een hoog balkenplafond. Eenvoudige tafels met banken en wat tafeltjes. Je moet zelf een plekje zoeken en zelf de tafel dekken met een onderlegger, servet, bestek en een karaf water met een glas. Vervolgens bij de bar een salade samenstellen of in mijn geval alleen een ‘secondo’ bestellen en een karafje rode wijn. Als het bestelde gerecht klaar is wordt het nummer omgeroepen. Na afloop ruim je alles netjes op en betaal je bij de kassa.