Het belooft weer een mooie dag te worden. Vanwege de noordenwind ga ik eerst een stukje noordwaarts op de motor zodat ik bij Arholma een doorgang uit de scheren kan nemen. De kans dat ik dan in een slag de overkant haal wordt hierdoor groter. Pas in de middag is zoveel wind dat de boot lekker gaat lopen. Ik vaar parallel aan een visnet zichtbaar door de pylonen met vlaggetjes die om de zoveel meter boven water uitsteken. Meestal vaar ik gewoon tussen twee pylonen door omdat de netten vrijwel altijd op voldoende diepte hangen zodat ik ze niet zal raken. Het water is hier bijna 200 meter diep. Maar dit keer blijf ik parallel aan het net varen, het is of ik nattigheid voel. En terecht! Want even later komt een vissersboot op mij af en de schipper komt de stuurhut uit. Door middel van woord en gebaar maakt hij duidelijk dat ik weg moet bij het net omdat het een drijfnet is. Geen probleem dan stuur ik wat hoger. Hierdoor kom ik bij een andere toegangsroute naar Mariehamn uit dan ik gepland had. Ook geen probleem want ik heb immers een elektronische en een papieren kaart.
De Zweedse zeiler had ook nog zo gezegd in Finland passen ze vrijwel alleen geelzwarte (=cardinale) tonnen toe. De kaart geeft inderdaad alleen cardinale tonnen te zien. Maar ik zie rode en groen tonnen!! Zit ik verkeerd? Eerst maar de zeilen strijken want om onder vol zeil een onbekend stuk in te varen vind ik te riskant. Mijn positie nog eens controleren. Ik zit toch echt op de plek waar volgens de kaart geelzwarte tonnen moeten zijn. Maar als ik de situatie wat langer en intensiever bestudeer dan is er maar één conclusie; de geelzwarte tonnen zijn vervangen door rode en groene tonnen. Ja, de kaarten zijn niet nieuwen dan kom je af en toe voor verrassingen te staan. En zo kom ik toch weer behouden aan in Mariehamn.
De Ǻland archipel behoort tot Finland maar heeft sinds 1920 een vorm van zelfbestuur met een eigen parlement. De voertaal is Zweeds en het heeft ook eigen vlag. Het gehele gebied met duizenden eilanden is gedemilitariseerd. Mariehamn is de hoofdstad waar meer dan een derde van de bevolking woont. De stad is een parkstad. Brede wegen, een haaks op elkaar staand stratenplan en heel veel ruimte met bomen, struiken en gazons tussen de huizen. Heel mooi maar het mist een kern, een verdichting van de bebouwing die het leven ter plekke intensiveert en dus interessant maakt. Het is niet verrassend, geen onverwachte straatjes, pleintjes en andere malligheden die je aandacht opeens weer op scherp zetten. Vandaag 9 juni is, behalve de verjaardag van Mirjam, ook de Dag van de onafhankelijkheid. Als ik bij de plaatselijke muziektent arriveer wordt net het laatste rocknummer gezongen door een in het zwart geklede zangeres van middelbare leeftijd. Dan sluit de in traditionele kleding gestoken presentator af met een opsomming wat ik allemaal gemist heb. Het feest is over.
De Zweedse zeiler had ook nog zo gezegd in Finland passen ze vrijwel alleen geelzwarte (=cardinale) tonnen toe. De kaart geeft inderdaad alleen cardinale tonnen te zien. Maar ik zie rode en groen tonnen!! Zit ik verkeerd? Eerst maar de zeilen strijken want om onder vol zeil een onbekend stuk in te varen vind ik te riskant. Mijn positie nog eens controleren. Ik zit toch echt op de plek waar volgens de kaart geelzwarte tonnen moeten zijn. Maar als ik de situatie wat langer en intensiever bestudeer dan is er maar één conclusie; de geelzwarte tonnen zijn vervangen door rode en groene tonnen. Ja, de kaarten zijn niet nieuwen dan kom je af en toe voor verrassingen te staan. En zo kom ik toch weer behouden aan in Mariehamn.
De Ǻland archipel behoort tot Finland maar heeft sinds 1920 een vorm van zelfbestuur met een eigen parlement. De voertaal is Zweeds en het heeft ook eigen vlag. Het gehele gebied met duizenden eilanden is gedemilitariseerd. Mariehamn is de hoofdstad waar meer dan een derde van de bevolking woont. De stad is een parkstad. Brede wegen, een haaks op elkaar staand stratenplan en heel veel ruimte met bomen, struiken en gazons tussen de huizen. Heel mooi maar het mist een kern, een verdichting van de bebouwing die het leven ter plekke intensiveert en dus interessant maakt. Het is niet verrassend, geen onverwachte straatjes, pleintjes en andere malligheden die je aandacht opeens weer op scherp zetten. Vandaag 9 juni is, behalve de verjaardag van Mirjam, ook de Dag van de onafhankelijkheid. Als ik bij de plaatselijke muziektent arriveer wordt net het laatste rocknummer gezongen door een in het zwart geklede zangeres van middelbare leeftijd. Dan sluit de in traditionele kleding gestoken presentator af met een opsomming wat ik allemaal gemist heb. Het feest is over.
