Het is een heerlijke zondagochtend op Mariehamn. Gelukkig is de supermarkt open zodat ik wat voorraden kan aanvullen. Dat biedt mij de komende dagen mogelijkheden om ergens te ankeren of in afgelegen havens te overnachten. Vanaf de Pommern, de grote windjammer die hier als museumschip haar laatste dagen slijt, klinken zeemansliederen gezongen door een shanty-koor. Twee grote ferry’s liggen klaar om uit te varen. De Seacloud II een van ’s werelds grootste zeilschepen die nog met passagiers vaart, haalt ook de loopplanken binnen. Dit laatste is een dichterlijke vrijheid want het schip ligt aan de passagiersterminal waarbij net als op schiphol een loopbrug zorgt voor de verbinding met de vertrekhal.
Met een heel licht windje begeef ik mij in, wat op het eerste gezicht er op de kaart uitziet als een wirwar van routes en tonnen. De kaart is vrij klein van formaat. Staan er een paar tonnen dicht bij elkaar dan is het als snel moeilijk te onderscheiden wat het voorstelt. Maar ik heb een grote loep aan boord en er gaat een wereld voor mij open. De Finse scheren liggen veel verder uit elkaar dan de Zweedse. Er zijn opvallend veel grote ferry’s die routes volgen door het scherengebied. Op een aantal plaatsen liggen ronde grote drijvende netten van viskwekerijen.
Na een heel relaxed tochtje meer ik af aan een hekboei bij de steiger van het eiland Degerö bij het plaatsje Degerby. Dezelfde man die mij gisteren hielp bij het afmeren staat ook nu weer klaar. Deze Duitser uit Kiel, ook net gestopt met werken, is op weg naar Haparanda, het aller noordelijkste puntje van de Botnische golf.
Er staat een file auto’s te wachten voor de pont. Weekendgangers die morgen weer aan het werk mogen. Iets verderop staat een huisje boven het water met een trapje de zee in. Regelmatig komen daar wat jongens of mannen uit die dan even de zee in gaan. De sauna, want dat is het is hier net zo normaal als bij ons een bad. In veel douchegebouwen is er een aanwezig al doet hij het meestal niet.
De zon gaat heel langzaam onder en laat de avondlucht nog heel lang na gloeien.
Met een heel licht windje begeef ik mij in, wat op het eerste gezicht er op de kaart uitziet als een wirwar van routes en tonnen. De kaart is vrij klein van formaat. Staan er een paar tonnen dicht bij elkaar dan is het als snel moeilijk te onderscheiden wat het voorstelt. Maar ik heb een grote loep aan boord en er gaat een wereld voor mij open. De Finse scheren liggen veel verder uit elkaar dan de Zweedse. Er zijn opvallend veel grote ferry’s die routes volgen door het scherengebied. Op een aantal plaatsen liggen ronde grote drijvende netten van viskwekerijen.
Na een heel relaxed tochtje meer ik af aan een hekboei bij de steiger van het eiland Degerö bij het plaatsje Degerby. Dezelfde man die mij gisteren hielp bij het afmeren staat ook nu weer klaar. Deze Duitser uit Kiel, ook net gestopt met werken, is op weg naar Haparanda, het aller noordelijkste puntje van de Botnische golf.
Er staat een file auto’s te wachten voor de pont. Weekendgangers die morgen weer aan het werk mogen. Iets verderop staat een huisje boven het water met een trapje de zee in. Regelmatig komen daar wat jongens of mannen uit die dan even de zee in gaan. De sauna, want dat is het is hier net zo normaal als bij ons een bad. In veel douchegebouwen is er een aanwezig al doet hij het meestal niet.
De zon gaat heel langzaam onder en laat de avondlucht nog heel lang na gloeien.
