De dag begint slecht. Het is grauw, het regent en ik heb hoofdpijn. Voor dat laatste hebben ze pilletjes maar voor de regen nog niet. De sauna is aan en brengt wat warmte in mijn lijf . De haven ligt op een paar scheren 100m van de kust. De steigers en de rotsen gaan harmonieus in elkaar over. Wanneer je over het roze graniet met zijn golvende vormen loopt, dan realiseer je je pas welk een onvoorstelbaar slijpwerk is verricht door ijs, water en wind. Op ieder gewenst moment zet een veerpontje je over naar de wal. Hanko is de meest zuid-westelijke punt van het vasteland van Finland. Twee jaar geleden kwamen wij hier ’s avonds aan in de winter. Toen wij de auto van boord reden was het al donker en overal lag sneeuw. Van Hanko hebben wij toen niets gezien.
Wat wij toen gemist hebben zijn de prachtige houten villa’s. Deze crèmekleurig geschilderde huizen roepen herinneringen op aan de badcultuur zoals die overal in Europa in het begin van de vorige eeuw ontstond. Hanko was ook de plaats waarvandaan de emigranten vertrokken naar Amerika. Nog iets wat de aandacht trekt is de in aardetint oranje geverfde watertoren. Het lijkt alsof hij voortdurend in het licht van de late avondzon staat. Het kost mij veel tijd om een internetpunt te vinden waar ik mag uploaden. Uiteindelijk vind ik een restaurantje, Park geheten, dat gevestigd is in het oude gymnastiek gebouw van de Bad Hanko, waar men niet bang is voor een vreemd usb-stickkie.
Terug bij de haven worstelt een man met zijn overnaadse houten zeilboot. Het lijkt een zeer oud type boot en de bebaarde schipper past daar precies bij.. Hij is bezig het schip te verhalen omdat de vele hekboeien hem verhinderen om weg te zeilen, want een motor is er niet, alleen twee roeispanen. Ik steek een helpende hand toe en samen krijgen wij hem op de plek waarvandaan hij kan wegvaren. Hij hijst snel de fok en daar gaat hij rakelings langs de boeien het zeegat uit.
Wat wij toen gemist hebben zijn de prachtige houten villa’s. Deze crèmekleurig geschilderde huizen roepen herinneringen op aan de badcultuur zoals die overal in Europa in het begin van de vorige eeuw ontstond. Hanko was ook de plaats waarvandaan de emigranten vertrokken naar Amerika. Nog iets wat de aandacht trekt is de in aardetint oranje geverfde watertoren. Het lijkt alsof hij voortdurend in het licht van de late avondzon staat. Het kost mij veel tijd om een internetpunt te vinden waar ik mag uploaden. Uiteindelijk vind ik een restaurantje, Park geheten, dat gevestigd is in het oude gymnastiek gebouw van de Bad Hanko, waar men niet bang is voor een vreemd usb-stickkie.
Terug bij de haven worstelt een man met zijn overnaadse houten zeilboot. Het lijkt een zeer oud type boot en de bebaarde schipper past daar precies bij.. Hij is bezig het schip te verhalen omdat de vele hekboeien hem verhinderen om weg te zeilen, want een motor is er niet, alleen twee roeispanen. Ik steek een helpende hand toe en samen krijgen wij hem op de plek waarvandaan hij kan wegvaren. Hij hijst snel de fok en daar gaat hij rakelings langs de boeien het zeegat uit.
