Het is prachtig weer. Er staat een prettige wind ruim 4 Bft. die schuin van achteren waait. De zee is vlak. In tegenstelling tot gisteren is het erg helder. Het duurt dan ook heel lang voordat Hanö definitief achter de horizon is verdwenen. Dit is ontspannen zeilen. Geen grote beroepsvaart. Slechts één marinevaartuig. En dichtbij de kust, af en toe een zeilboot.
De kust is een scherengebied. Een ongelofelijke hoeveelheid eilandjes en rotsen vormt hier de rafelige landsgrens van Zweden. Hoe vind je tussen al die obstakels, waarvan sommigen geniepig net onder water liggen, een veilige vaarweg? Hoe weet ik waar ik ben als temidden van deze zinsbegoocheling vaart? Dat vraag ik mij voortdurend af. Daarom blijf voorlopig even op gepaste afstand en probeer met behulp van de kaart het driedimensionale beeld voor mij te interpreteren. Das nog niet eenvoudig. De kaart is aan tweedimensionaal beeld van boven af. De werkelijkheid is een soort doolhof waarbij niet direct te zien is wat er volgens de kaart te zien is. Eilanden worden soms afgedekt door andere eilanden. Gelukkig hebben ze boeien en andere markering uitgelegd om het varen iets gemakkelijker te maken. Die betonning is wereldwijd gestandaardiseerd. Da’s fijn. Maar toch lijkt of ieder land een eigen tongval heeft en daar moet je wel aanwennen. Bijvoorbeeld, de cardinale tonnen zijn hier als dunne staken uitgevoerd. Men gebruikt de cardinale betonning hier ook veel meer om vaargeulen te bebakenen dan in Nederland, waar veelal voor rode en groene tonnen gekozen wordt.
De aanloop naar Karlskrona ziet er op de kaart heel ingewikkeld uit, althans de hagelslag van eilandjes roept verwarring op. Het is steeds zoeken met de kijker naar de volgende boei. Is dit wel echt de goeie? Snel naar binnen nog even kijken of de elektronische kaart, met mijn positie er in zichtbaar als en rood pijltje, dit bevestigt. Dit repeterende proces gaat net zolang door tot ik veilig in de Gasthamn van Karlskrona langs de kant lig.
