In de stromende regen verlaat ik de oude Olympiahaven en koers richting Fehmarn, een eiland, maar met brugverbinding met het vasteland. Hoewel, de weerberichten zijn slecht, wind ZW 6 à 7 BFt met in buien 9 Bft. Erg hard, maar wel uit een gunstige W-ZW richting. Voorlopig waait het slechts 3 Bft. Ik neem me voor om 9.45 uur nog een keer naar het Seewetterbericht te luisteren, is dat gelijk of slechter dan het bericht van 7.45 uur dan neem ik geen risico’s en wijk ik uit naar de haven in Schilksee gelegen aan het einde van de Kieler fjord. De haven is bekend als de (nieuwe) Olympiahaven, destijds gebruikt bij de spelen van 1972 en nog steeds een trainingscentrum voor de wedstrijdzeilers. Het weerbericht is nog slechter dan het vorige. “Wees wijs Jan”, spreek ik mijzelf toe: “De regen is opgehouden maar die meteorologen kunnen wel even iets verder kijken dan jij met je beperkte horizon.” Nog voor ik de haven bereikt heb begint het vreselijk hard te waaien. Met de grootste moeite krijg ik de boot veilig een box in.Tijd genoeg voor lange wandeling naar de uiterste noordoostpunt van de fjord. Later fiets ik ook nog even naar Kiel. Tot mijn aangename verrassing mag je ook op de fiets over de Hochbrücke (40m). Je hebt een geweldig uitzicht op het Kielerkanaal en de sluizen van Holtenau. De zeereuzen waar ik steeds tegenop zat te kijken, daar kijk ik nu op neer.
Nu, een dag later, regent het opnieuw, maar het water is glad, de wind is weg. Ook geen windwaarschuwingen. Een paar bruinvissen duiken af en toe op voor een shot zuurstof. Als de motor niet aanstond zou ik ze zelfs kunnen horen, wanneer ze de gebruikte lucht met kracht uitstoten.
Het zicht is zeer matig. Een duikboot met alleen de commandotoren boven water schuift langs. Bizar gezicht. Even later een fregat die op volle snelheid passeert. Ik luister uit op kanaal 16 i.v.m. de schietoefeningen die vandaag in het gebied tussen Kiel en mijn bestemming wordt gehouden. Dat betekent dat ik een heel eind moet omvaren. Toch het gebied invaren levert een forse boete op en misschien schieten ze met scherp. Het schip, dat toezicht houdt op de naleving van het verbod, roept een zeilboot op om zich te melden. Een vrouwenstem meldt zich als het bewuste zeilschip en geeft haar positie door. Na wat heen en weer gepraat komt onverwachts de mededeling dat de schietoefeningen zijn afgelast vanwege het slechte zicht. De marine is kennelijk aan het weekend toe. Ik kan gewoon de kortste weg nemen!
De regen blijft stromen en ik begin het koud te krijgen, ondanks dat ik een wintersportbroek met daarover een zeilbroek draag plus een t-shirt met daarover 2 fleecetruien en een zeiljack. Een kop hete koffie biedt tijdelijk enige troost. Als de monotone motor- en regengeluiden mijn moraal beginnen aan te tasten rest er nog maar één middel, muziek! Paola Turci, Miles Davis, en Thomas Siffling zorgen voor een opkikker. Als een (oude) gek sta ik in de kuip te swingen dat het een lust is. Gelukkig niemand die het ziet. Na een kwartier heb ik weer helemaal het gevoel dat ik leef!
Het is inmiddels droog geworden en er komt wat wind. Antoon, de elektrische stuurautomaat genoemd naar mijn vader, mag rusten en de windvaanstuurautomaat gaat het overnemen. Aanvankelijk is de snelheid een kleine 4 knopen maar al gauw loopt dit op tot een tevreden stemmende 6 knopen op de log. Als ik Heiligenhafen binnenloop waait het al 5 Bft en regent het opnieuw.
Terwijl ik dit schrijf is de wind nog verder toegenomen en huilt en joelt stormachtig door de verstaging. Het is alsof ik midden in een uitvoering van atonale muziek zit. Op slagwerk klapperende vallen en flapperende zeiltjes. Het geklots van de golven tegen de spiegel, pauken. Vibrerende verstaging, elektronisch versterkte mondharp. Nou begin ik wel erg door te slaan. Tijd om te kooi te gaan.
