“Vad det regnar!” is Zweeds voor, “Wat een regen!”. Gistermiddag was de barometer dramatisch gezakt. Het weer was echter nog steeds goed te noemen, ook ’s avonds. Deze ochtend begint met een bewolkte lucht en al spoedig begint het te regenen. Alle kleur is uit het land- en zeeschap verdwenen. Er zijn alleen nuances in grijs. Kan ook mooi zijn als de zon af en toe ergens een spotje op zet, maar die was vandaag nergens te bekennen. Het enige lichtpuntje is dat er voldoende wind uit NO, de goede richting, waait zodat ik met deze gratis energie een behoorlijke snelheid ontwikkel.
’s Middags dreigt het even droog te worden. De depressie neemt een korte adempauze om vervolgens met nog meer nattigheid dan daarvoor toch nog een mooi daggemiddelde neer te zetten. Onderweg twijfel ik lang of ik wel naar Lappo zal gaan. De haven is niet beschut bij NO wind. Maar als de wind wat naar N en zelfs NW draait, is de keuze snel gemaakt, ik ga naar Lappo. In de haven liggen de schepen achter een lange pier weggedoken voor wind en regen. Alle afmeerboeien zijn dubbel bezet, geen plekje meer vrij. Ja, aan de weinig aantrekkelijke windzijde van de pier ligt helemaal niemand. Gezien mijn ervaringen in Hanko heb ik daar geen trek in. Er is echter nog een pier voor grote schepen. Daar schuif ik tussen de twee reeds afgemeerde boten voor een plekje aan de kade.
De havenmeesteres blijkt een aardige, goeduitziende blonde vrouw met blauwe ogen. Het enige zonnetje op deze grauwe dag.
Beslagen ramen, regen die op het kajuitdak tikt en de wind die door het want giert, het lijkt wel herfst. Ik had vandaag drie fleecetruien aan en daarover een zeiljack. Het is wel heerlijk weer om te slapen.
Als ik opsta regent het nog steeds. Eerst maar eens een warme douche. Het zijn de laatste waterstralen die mij van boven treffen die dag, maar dat kon ik toen nog niet weten. Buiten is het inmiddels droog geworden. Het grootste gedeelte van de dag kan ik zeilen. Tussen de scheren varen is zelden saai. Er is bijna geen golfslag, wat het varen heel aangenaam maakt. De wind wordt de ene keer tegengehouden door de bebossing en dan opeens is er weer ruimte tussen de eilandjes en waait het hard. Er kan zomaar een grote ferry of vrachtschip achter een eiland vandaan komen. Eén Nederlands jacht, de Freya kom ik tegen. Aan het eind van de middag breekt de zon door. Met een inmiddels is wind gekrompen naar ZW en kan ik zeilen tot in de haven van Marie, Maria of Miraana. Het is maar welke taal je spreekt. Dit keer ligt de haven vol. Ik vind helemaal achteraan nog een plekje naast de Pronte uit Oude Tonge.
Ik wil de scheren nu wel eens van de landzijde beleven daarom per fiets naar het zuidelijkste eilandje wat nog over de weg bereikbaar is vanuit Mariehamn, Järsö. De mensen wonen hier in wat wij een natuurgebied zouden noemen. Soms is het langs de weg paars van de Orchideeën of blauw van de Klokjes. Meeuwen zitten fanatiek achter een hermelijn aan. Bij een poeltje staan Kemphanen, waarvan één met een prachtige geel-witte kraag. Ik vroeg mij af of er reeën op de eilanden voorkomen. Het antwoord staat een in weitje, waar een ree mij onbekommerd staat aan te kijken. Meer op de rotsen dan een sappige wei staan een aantal koeien. Op zich niet zo’n opmerkelijk feit. Wel dat deze koeien hoorns hebben. Ten gevolge van Europese wetgeving hebben koeien in de EEG géén hoorns althans ze dienen te worden verwijderd. In Zweden en kennelijk ook in heeft men deze Europese wet niet overgenomen. Astrid Lindgren heeft zich daarvoor in Zweden sterk gemaakt en met succes. Later hoor ik dat Ǻland niet tot de EEG behoort terwijl het, weliswaar een zekere onafhankelijkheid heeft, onderdeel is van Finland. Merkwaardig.
Bij de haven staat een Midsommerststånge, een midzomerboom. Een beetje vergelijkbaar met de meiboom die in Duitsland nog altijd in ere wordt gehouden. De midzomerboom is een prachtig opgetuigde lange paal om de terugkeer van de zomer te vieren. Bovenop altijd een armenwiekend mannetje. Verdere elementen zijn, scheepjes symbolisch voor wind, de zon, blaadjes van de bomen en kleurige objecten.
’s Middags dreigt het even droog te worden. De depressie neemt een korte adempauze om vervolgens met nog meer nattigheid dan daarvoor toch nog een mooi daggemiddelde neer te zetten. Onderweg twijfel ik lang of ik wel naar Lappo zal gaan. De haven is niet beschut bij NO wind. Maar als de wind wat naar N en zelfs NW draait, is de keuze snel gemaakt, ik ga naar Lappo. In de haven liggen de schepen achter een lange pier weggedoken voor wind en regen. Alle afmeerboeien zijn dubbel bezet, geen plekje meer vrij. Ja, aan de weinig aantrekkelijke windzijde van de pier ligt helemaal niemand. Gezien mijn ervaringen in Hanko heb ik daar geen trek in. Er is echter nog een pier voor grote schepen. Daar schuif ik tussen de twee reeds afgemeerde boten voor een plekje aan de kade.
De havenmeesteres blijkt een aardige, goeduitziende blonde vrouw met blauwe ogen. Het enige zonnetje op deze grauwe dag.
Beslagen ramen, regen die op het kajuitdak tikt en de wind die door het want giert, het lijkt wel herfst. Ik had vandaag drie fleecetruien aan en daarover een zeiljack. Het is wel heerlijk weer om te slapen.
Als ik opsta regent het nog steeds. Eerst maar eens een warme douche. Het zijn de laatste waterstralen die mij van boven treffen die dag, maar dat kon ik toen nog niet weten. Buiten is het inmiddels droog geworden. Het grootste gedeelte van de dag kan ik zeilen. Tussen de scheren varen is zelden saai. Er is bijna geen golfslag, wat het varen heel aangenaam maakt. De wind wordt de ene keer tegengehouden door de bebossing en dan opeens is er weer ruimte tussen de eilandjes en waait het hard. Er kan zomaar een grote ferry of vrachtschip achter een eiland vandaan komen. Eén Nederlands jacht, de Freya kom ik tegen. Aan het eind van de middag breekt de zon door. Met een inmiddels is wind gekrompen naar ZW en kan ik zeilen tot in de haven van Marie, Maria of Miraana. Het is maar welke taal je spreekt. Dit keer ligt de haven vol. Ik vind helemaal achteraan nog een plekje naast de Pronte uit Oude Tonge.
Ik wil de scheren nu wel eens van de landzijde beleven daarom per fiets naar het zuidelijkste eilandje wat nog over de weg bereikbaar is vanuit Mariehamn, Järsö. De mensen wonen hier in wat wij een natuurgebied zouden noemen. Soms is het langs de weg paars van de Orchideeën of blauw van de Klokjes. Meeuwen zitten fanatiek achter een hermelijn aan. Bij een poeltje staan Kemphanen, waarvan één met een prachtige geel-witte kraag. Ik vroeg mij af of er reeën op de eilanden voorkomen. Het antwoord staat een in weitje, waar een ree mij onbekommerd staat aan te kijken. Meer op de rotsen dan een sappige wei staan een aantal koeien. Op zich niet zo’n opmerkelijk feit. Wel dat deze koeien hoorns hebben. Ten gevolge van Europese wetgeving hebben koeien in de EEG géén hoorns althans ze dienen te worden verwijderd. In Zweden en kennelijk ook in heeft men deze Europese wet niet overgenomen. Astrid Lindgren heeft zich daarvoor in Zweden sterk gemaakt en met succes. Later hoor ik dat Ǻland niet tot de EEG behoort terwijl het, weliswaar een zekere onafhankelijkheid heeft, onderdeel is van Finland. Merkwaardig.
Bij de haven staat een Midsommerststånge, een midzomerboom. Een beetje vergelijkbaar met de meiboom die in Duitsland nog altijd in ere wordt gehouden. De midzomerboom is een prachtig opgetuigde lange paal om de terugkeer van de zomer te vieren. Bovenop altijd een armenwiekend mannetje. Verdere elementen zijn, scheepjes symbolisch voor wind, de zon, blaadjes van de bomen en kleurige objecten.
