Er waait een vlagerige oostenwind. Het hele traject van Bullandö naar Stockholm is bezeild. De Wasahaven is bomvol, alleen een paar, te smalle, boxen zijn nog vrij. Aan de kant van het Aquarium, waar een hele smalle invaart is, zijn nog wat lege plekken. De Rosy Wolff, die ik in Kalmar ontmoette vindt er een plekje. En helemaal aan de buitenkant vind ik nog een plaatsje. Het is er erg onrustig door de golfslag van de drukke scheepvaart. Een Nederlandse helpt mij bij het afmeren. Ze vaart ook alleen in een Marieholm met de naam “Tis goed”. Morgen komt haar vriend om samen het Göthakanaal te gaan varen.
Er was begin juni al een goed draadloos netwerk in de haven. Maar er waren nog geen codes. De havenmeester zei dat het de volgende dag geregeld zou zijn. Ondertussen mocht ik in zijn kantoor gaan zitten met mijn laptop. Nu een maand later is het nog steeds niet geregeld. De havenmeester is opeens een jong broekie geworden. Dus moet ik naar de stad voor een internetcafé om mijn post te kunnen lezen en te uploaden. Over een paar jaar zal er waarschijnlijk geen haven zijn zonder (gratis) draadloos internet. Wat dat betreft zijn mijn ervaringen tot nu toe heel divers. In Finland is internet in havens of in horeca gelegenheden meestal gratis. In een enkel geval moet er betaald worden. In sommige havens, waar dan ook, is er een uitstekend netwerk maar wil de verbinding maar niet lukken. Zeer frustrerend, zeker als ik een boel verhalen wil uploaden. Vaak moet je betalen om toegang te krijgen, op zich geen probleem. En in veel havens is helemaal geen draadloos netwerk. Het wordt tijd om in deze chaos wat eenheid in te brengen.
Op mijn vouwfiets beweeg ik mij gemakkelijk door het avondspits verkeer. Het weerzien met de stad bevalt goed. Binnen no time heb ik het internet café gevonden en kan ik na dagen mijn post lezen en beantwoorden.
Later komt de schipper van de Rosy Wolff aan boord om reiservaringen uit te wisselen. Hij zit vol enthousiaste verhalen over de tocht tot het uiterste puntje van de Botnische golf. Terwijl wij zitten te praten komt er een grote Zweedse motorboot, met aan boord een aantal mannen die al flink aan de drank geweest zijn, de smalle invaart binnenvaren. Er is geen plek voor zo’n boot. Dus moeten ze achteruit weer terug. Bij de Rosy Wolff blijft een stootwil achter de windvaan hangen waardoor deze wordt verbogen. Ik kan met een flinke trap de boot weghouden van de vaan. Dan willen ze naast mij gaan liggen terwijl dat geen optie is. Ik lig nog naast een dwarssteigertje maar zij hebben alleen vóór om vast te maken. En langszij zie ik absoluut niet zitten. Ik moet de boot afhouden. Ze laten een stootwil in het water vallen. Ze hebben geen mogelijkheid om hem weer aan boord te krijgen. Ik laat merken dat ik er helemaal geen trek in heb om ze van dienst te zijn. Maar uiteindelijk vis ik de stootwil met merkbare tegenzin voor ze uit het water. Op de kant staan inmiddels heel wat mensen hun afkeuring te uiten en gelukkig vertrekken ze.
Er was begin juni al een goed draadloos netwerk in de haven. Maar er waren nog geen codes. De havenmeester zei dat het de volgende dag geregeld zou zijn. Ondertussen mocht ik in zijn kantoor gaan zitten met mijn laptop. Nu een maand later is het nog steeds niet geregeld. De havenmeester is opeens een jong broekie geworden. Dus moet ik naar de stad voor een internetcafé om mijn post te kunnen lezen en te uploaden. Over een paar jaar zal er waarschijnlijk geen haven zijn zonder (gratis) draadloos internet. Wat dat betreft zijn mijn ervaringen tot nu toe heel divers. In Finland is internet in havens of in horeca gelegenheden meestal gratis. In een enkel geval moet er betaald worden. In sommige havens, waar dan ook, is er een uitstekend netwerk maar wil de verbinding maar niet lukken. Zeer frustrerend, zeker als ik een boel verhalen wil uploaden. Vaak moet je betalen om toegang te krijgen, op zich geen probleem. En in veel havens is helemaal geen draadloos netwerk. Het wordt tijd om in deze chaos wat eenheid in te brengen.
Op mijn vouwfiets beweeg ik mij gemakkelijk door het avondspits verkeer. Het weerzien met de stad bevalt goed. Binnen no time heb ik het internet café gevonden en kan ik na dagen mijn post lezen en beantwoorden.
Later komt de schipper van de Rosy Wolff aan boord om reiservaringen uit te wisselen. Hij zit vol enthousiaste verhalen over de tocht tot het uiterste puntje van de Botnische golf. Terwijl wij zitten te praten komt er een grote Zweedse motorboot, met aan boord een aantal mannen die al flink aan de drank geweest zijn, de smalle invaart binnenvaren. Er is geen plek voor zo’n boot. Dus moeten ze achteruit weer terug. Bij de Rosy Wolff blijft een stootwil achter de windvaan hangen waardoor deze wordt verbogen. Ik kan met een flinke trap de boot weghouden van de vaan. Dan willen ze naast mij gaan liggen terwijl dat geen optie is. Ik lig nog naast een dwarssteigertje maar zij hebben alleen vóór om vast te maken. En langszij zie ik absoluut niet zitten. Ik moet de boot afhouden. Ze laten een stootwil in het water vallen. Ze hebben geen mogelijkheid om hem weer aan boord te krijgen. Ik laat merken dat ik er helemaal geen trek in heb om ze van dienst te zijn. Maar uiteindelijk vis ik de stootwil met merkbare tegenzin voor ze uit het water. Op de kant staan inmiddels heel wat mensen hun afkeuring te uiten en gelukkig vertrekken ze.
