Na drie uurtjes slapen sluip ik het bed uit om te gaan douchen. An slaapt nog als een klein vogeltje. Later gaat An een paar wassen draaien bij het havenkantoor. Zij geniet van het gedoe daar. Het gedoe bestaat uit eindeloze verhalen van de vrouw van de havenmeester, mensen die binnenlopen om iets te kopen te vragen of gewoon een praatje maken en een pilsje drinken.
Als wij het gescheurde zeil op de kade te drogen leggen, raken wij in gesprek met de mensen aan de ander kant van het ponton. Zij hebben een nacht eerder de tocht vanaf Cuxhaven gemaakt, met dezelfde heftige wind. Alleen zij probeerden ’s nachts Norderney aan te lopen, iets wat ik zelfs niet overwogen heb vanwege het gevaar. Zij raakten dan ook op 2,5 meter water tussen twee grondzeeën waarbij ze ternauwernood konden draaien en ontsnappen naar dieper water. Door deze tegenvaller moesten ze in het zicht van de veilig geachte haven nog eens uren op zee doorbrengen. De elektrische stuurautomaat kon dit geweld niet aan zodat hij 15 uur aan de helmstok zat. Ze waren de schrik nog niet te boven en hij had overal spierpijn.
Om 9.00 uur liggen wij alweer te kooi. ’s Nachts hoor ik het ponton bewegen op de deining. Het is alsof iemand op een cello steeds dezelfde tonen speelt. Samen met het getik van een val tegen de mast en een ver en vaag geluid van heftige muziek lijkt het of buiten een stuk van Kurt Weil wordt uitgevoerd.
Zondagochtend is het prachtig weer met vrijwel geen wind. An heeft gelukkig nog een halflange broek die alles wat blauw is aan het oog onttrekt. Wij gaan meteen op pad om het eiland te verkennen. Op het vliegveldje landt het ene na het andere privé-toestel. Drie parachutisten oefenen droog de figuren die ze straks in de vrije val willen gaan maken. Dan stijgt het toestel op. Het duurt lang voor ze op grote hoogte gedrieën het toestel verlaten. De figuren worden feilloos afgewerkt. Dan gaan ze uit elkaar en openen de parachute. Even later maken ze alle drie een veilige landing.
Wij brengen genoeglijke uren door op het strand. Er heerst een ontspannen sfeer waarbij mensen een praatje met elkaar maken. Het zeewater is heerlijk fris. Aan de horizon schuiven zeilschepen voorbij. Het is alsof de nacht met hoge golven en veel wind nooit heeft bestaan.
Via de havenmeester doen wij een beroep op een stoffeerder op het haventerrein die ook een bordje “Zeilreparatie” als bedrijfsactiviteit vermeldt. Wij kunnen om 8.30 uur terecht.
De volgende ochtend staan wij stipt op tijd voor de deur. Om 10.00 uur is het zeil gerepareerd voor € 15, -- ! Wij kunnen weg.
Als wij het gescheurde zeil op de kade te drogen leggen, raken wij in gesprek met de mensen aan de ander kant van het ponton. Zij hebben een nacht eerder de tocht vanaf Cuxhaven gemaakt, met dezelfde heftige wind. Alleen zij probeerden ’s nachts Norderney aan te lopen, iets wat ik zelfs niet overwogen heb vanwege het gevaar. Zij raakten dan ook op 2,5 meter water tussen twee grondzeeën waarbij ze ternauwernood konden draaien en ontsnappen naar dieper water. Door deze tegenvaller moesten ze in het zicht van de veilig geachte haven nog eens uren op zee doorbrengen. De elektrische stuurautomaat kon dit geweld niet aan zodat hij 15 uur aan de helmstok zat. Ze waren de schrik nog niet te boven en hij had overal spierpijn.
Om 9.00 uur liggen wij alweer te kooi. ’s Nachts hoor ik het ponton bewegen op de deining. Het is alsof iemand op een cello steeds dezelfde tonen speelt. Samen met het getik van een val tegen de mast en een ver en vaag geluid van heftige muziek lijkt het of buiten een stuk van Kurt Weil wordt uitgevoerd.
Zondagochtend is het prachtig weer met vrijwel geen wind. An heeft gelukkig nog een halflange broek die alles wat blauw is aan het oog onttrekt. Wij gaan meteen op pad om het eiland te verkennen. Op het vliegveldje landt het ene na het andere privé-toestel. Drie parachutisten oefenen droog de figuren die ze straks in de vrije val willen gaan maken. Dan stijgt het toestel op. Het duurt lang voor ze op grote hoogte gedrieën het toestel verlaten. De figuren worden feilloos afgewerkt. Dan gaan ze uit elkaar en openen de parachute. Even later maken ze alle drie een veilige landing.
Wij brengen genoeglijke uren door op het strand. Er heerst een ontspannen sfeer waarbij mensen een praatje met elkaar maken. Het zeewater is heerlijk fris. Aan de horizon schuiven zeilschepen voorbij. Het is alsof de nacht met hoge golven en veel wind nooit heeft bestaan.
Via de havenmeester doen wij een beroep op een stoffeerder op het haventerrein die ook een bordje “Zeilreparatie” als bedrijfsactiviteit vermeldt. Wij kunnen om 8.30 uur terecht.
De volgende ochtend staan wij stipt op tijd voor de deur. Om 10.00 uur is het zeil gerepareerd voor € 15, -- ! Wij kunnen weg.
